When the sun shines, i'm gone

Onderwerp: When the sun shines, i'm gone za dec 31, 2011 10:24 am

Met ruwe stappen, letterlijk gestamp, ploeterde de jonge hond verder over de oever. De rivier stroomde langzaam verder. Het water glinsterde in het maanlicht, maar dreigde al snel te bevriezen onder de lichte vorst die momenteel aanwezig was. Het was koud voor de tijd van het jaar. Tenminste, kouder dan de omstandigheden in Harlem. Vlug stapte Max verder, met de bedoeling om zijn gedachten af te leiden van zijn geschiedenis. Hij moest er niet aan denken, zo simpel was het. Maar het zeggen was simpeler dan het doen. Gedachten gingen hun gang, of jij dat nou wilde of niet. Zo waren gedachten, maar zo was Max ook. Max was te vergelijken met.. met.. eigenlijk met niks. Max was nou eenmaal Max en niks anders. Je kon hem met vrijwel niks vergelijken. Het was een asociale pup, die altijd wel dacht dat het anders kon. Hij deed wat hij wilde, wanneer hij wilde. Het maakte hem niks uit wat andere van hem vonden, tenminste, het maakte hem niks uit als ze hem 'cool' vonden. Al iemand hem een 'loser' vond, was het snel klaar met die hond. Het was dan zijn taak om te zorgen dat die zijn gedachten zou omkeren. Hoe hij dat deed? Praten. Praten, overtuigen en kwetsen. Vooral het kwetsen was voor Max belangrijk. Het maakte hem sterk, zorgde ervoor dat hij nieuwe kracht kreeg. Praten. Praten was iets waar Max wel raad mee wist. Max was slimmer dan een gemiddelde pup, al zou je dat niet snel denken als je hem zou zien. Zijn gedachten gingen heel snel door zijn hoofd, maar hij zag er toch uit als een onnozele pup. Misschien zou het later veranderen, misschien zouden honden later respect voor hem hebben, of zou hij later inderdaad zo onnosel worden als hij eruit zag. Max lachte. Hij onnosel? Echt niet. Als je dacht dat een eigendunk niet nog erger kon, had je het mis. Max vond zichzelf geweldig. Hij was ook geweldig.
Met grote, zware stapppen stapte hij voor. Totaal angstloos en zelfverzekerd keek hij voor zich uit. Zijn blik gleed razensnel langs alle riet en verstop plekken, nog steeds opzoek naar zijn beste vriend en zusje. Hij wist dat het hopeloos was, het had toch geen zin, maar hij zocht. Hij liet zijn neus volgleiden met geuren. Hij hoopte erop dat de geur van één van zijn buddy's er tussen zat. Hij rook ze niet.. maar hij rook wel iets anders. De geur van een teefje bleef in zijn neus plakken. Meer kon hij nog niet ruiken, in verband met zijn jonge leeftijd. Max nam niet eens de tijd om zich om te draaien, te kijken naar het teefje. Het was het niet waard. "Wat mot je," Zei Max botweg alleen maar. Het boeide hem niet wat de teef ervan zou vinden. Niks boeide hem op het moment.

Open

Onderwerp: Re: When the sun shines, i'm gone za dec 31, 2011 10:58 am

Met vlugge stappen kreeg Cheche de rivier in zicht. Ze had hem natuurlijk allang al geroken en hij was van mijlenver te horen, maar nu kon ze het heerlijke water eindelijk zien stromen. Als er iets was wat deze hyperactieve hond kon kalmeren, was het water wel. Daar kon ze al haar energie in kwijt. Ze kon uren naar het rustig kabbelende water zonder verveelt te raken. Het leek wel alsof het water haar bloed kon sturen. Hoe rustiger het water was, hoe rustiger ze zelf van binnen werd. Het was vreemd, dat zeker, maar Cheche liet het gewoon gebeuren. Eigenlijk was dat bovenaardse gedoe helemaal niks voor haar en walgde ze er van. Het was nog steeds een groot mysterie hoe ze van water nou eigenlijk zo rustig kon worden.
Toen Cheche aan de oever van de rivier stond, werd ze geconfronteerd met een grote ijsblakte die zich over de rivier had uitgestrekt. Fijn, was de rivier ook al bevroren. Het teefje zuchte en vloekte binnensmonds, waarna ze zich op haar achterste liep vallen en geïrriteerd naar het bevroren riet hapte. Ze schoot kwade blikken naar het ijs, niet dat dat ervoor zou zorgen dat de zon ging schijnen en het ijs ging smelten. Hoewel ze dat ergens wel stiekem hoopte. Nog meer dan ze gefasineert van water was, was ze van vuur. Ze vond het echt een van de mooiste dingen van de hele wereld. Ook hier had ze weer geen reden voor, maar vuur stond in haar ogen voor kwaad, bloed en de duivel. Dit paste allemaal precies bij haar karakter. Ze was snel kwaad, vond bloed geweldig en had een klein duiveltje in zich die naar boven kwam zodra ze een andere hond tegenkwam. Maar, verrek, wat zag ze daar? Aan de overkant van de rivier zat een pup met zijn rug naar haar toe gekeerd. Een dreigende grom verliet haar bek terwijl ze voorzichtig een stap op het ijs zette. Het krakte een beetje, maar dit was amper hoorbaar. Zo voorzichtig mogelijk zette ze stapje voor stapje over het ijs tot ze de overkant had bereikt. Daarna sloop ze naar de pup toe, in de hoop hem een verrassingsaanval te kunnen geven. Maar toen ze door haar achterpoten zakte, hoorde ze een hoog stemmetje. "Wat mot je?" Meteen liet Cheche zich weer opveren. Ze liep nonchalant om de pup heen en ging voor hem zitten. Ze stak met kop en schouder boven hem, en haar dikke vachte zorgde ervoor dat ze nog wat groter leek. Trots stak ze haar kop in de lucht en rolde even met haar ogen. Pups, ze had er een hekel aan, altijd al aan gehad. "Ik mot hielegaar nieks," antwoordde ze kort. Ze duwde haar kop naar voren en rook even aan de pup. Het reutje rook niet naar moedermelk of iets dergelijks, hij leefde blijkbaar alleen. "Durf je hier wel zo alleen rond te dwalen, zonder bescherming van je mammie?" snauwde ze in zijn gezicht. Pfuh, en dit was nog maar het begin.

Onderwerp: Re: When the sun shines, i'm gone za dec 31, 2011 11:25 am

De teef liep quasi nonchalant om hem heen, en ging daarna vlak voor hem zitten. Hij had heus wel gemerkt dat ze eerst op hem af probeerde te sluipen, hij was niet gek. Het was een gave van hem. Op één of andere manier wist hij het altijd als één van de eerste als er iemand in de buurt was. Niemand kon onopgemerkt op hem afsluipen. Niemand. Dat was altijd al zo geweest. De teef was redelijk groot en had een dikke vacht. Eigenlijk leek ze wel op hem, qua uiterlijk. De teef rolde even met haar ogen, en stootte daarna een paar woorden uit. "Ik mot hielegaar nieks," zei ze. Nu was het de beurt van Max om met zijn ogen te rollen. Max bleef doodstil zitten, met gespeelde kalmte bleef hij naar de teef kijken. Van binnen was hij razend. Dit was duidelijk weer zo'n mormel die dacht dat hij een stomme, kleine pup was. Ze stak haar kop even naar voren en snoof. Max gromde waarschuwend naar, ze had niks te zoeken bij hem. Zijn geur had ze helemaal nergens voor nodig. "Durf je hier wel zo alleen rond te dwalen, zonder bescherming van je mammie?" Spuugde ze in zijn gezicht. Max bleef nog steeds met gespeelde kalmte zitten. Hard keek hij haar in de ogen. "Waarom zou ik hier niet durven chillen? Mijn eigen coolheid als bescherming is goed genoeg," zei hij met een eizeren blik in haar richting. Zijn hart klopte angstaanjagend snel. Hij was pisneidig, maar wist het goed te verbergen. De teef kon gewoon niet merken dat hij boos was. Boos was eigenlijk nog zacht uitgedrukt. Hij was neidig, kwaad. De teef dacht net zoals veel andere honden, dat hij een hulpeloos jong was. "Daarbij, types zoals jij vind ik lachwekkend. Ik ze eerder in hun gezicht uitlachen, dat dat ik met ze zou willen relaxen," zei hij walgend. Als ondersteuning van zijn woorden, lachte hij haar ook nog eens met een false lach uit in haar gezicht. Ze zou eens moeten weten wat hij had meegemaakt. Max was hard en wijs. Hij was totaal anders dan dat je zou denken wanneer je hem op het eerste gezicht zou zien. Hij leek niet alleen anders, hij deed ook anders. Zijn taal was vooral opvallend. Hij sprak als een jonge pup, zonder geweten. Maar vanbinnen was alles anders. In zijn hoofd sprak hij met moeilijke woorden. Ja.. Max was appart.

Onderwerp: Re: When the sun shines, i'm gone zo jan 01, 2012 2:19 am

De pup leek het niet op prijs te stellen toen Cheche zijn geur opsnoof. Ze kreeg een dreigend gegrom toegesnauwd en als tegenreactie liet ze een blinkende rij tanden zien waarna ze hem vals aankeek. Met een stalen blik keek hij haar aan. ”Waarom zou ik hier niet durven chillen?” zei het hondje beheerst. ”Mijn eigen coolheid als bescherming is goed genoeg.” Cheche liet een spottende lach horen. Waar had hij het in godsnaam over? De hond voor haar leek wel heel vol van zichzelf te zijn. Ze betrapte zichzelf erop dat ze eigenlijk in haar gedachten een karaktertrek van iemand belachelijk maakte, terwijl ze zelf ook heel duidelijk dit trekje bezat. Ze kon voelen hoe de hond diep van binnen een beetje opgefokt raakte, maar meer kon ze niet van hem aflezen. Dit was erg stressvol aangezien ze altijd alles van haar slachtoffers wilde weten. Ze wilde ze precies kunnen inschatten zodat ze wist hoe ze moest reageren op aanvallen, uitspraken en andere dingen die haar konden irriteren. ”Lieve schat, zodra het zomer is verlies je al die coolheid weer en ben je geen partij voor me,” zei ze terwijl het sarcasme van haar stem af droop. Ze wist dat het een heel erg flauw grapje was geweest, maar ze kon er in ieder geval zelf om lachen. ”Niet dat je dat nu wel bent,” voegde ze er nog even aan toe om duidelijk te maken dat ze niet van plan was hem met een complimentje weg te kunnen laten gaan. ”Daarbij, types zoals jij vind ik lachwekkend. Ik zal ze eerder in hun gezicht uitlachen, dat dat ik met ze zou willen relaxen,” sprak het jong brutaal. Hij liet een hoge, valse lach horen. Cheche hield haar gezicht strak. Ze vond zijn toon maar niks en daarbij snapte ze zijn gevoel voor humor niet. ”Ik wíl ook helemaal niet met jou “relaxen”, jochie,” liet ze hem daarom ook duidelijk weten. Ze was niet gediend van zulke brutaliteit. Ze mocht dan zelf nog niet eens zo heel oud zijn, ze wist hoe ze zich volwassen moest gedragen. Het maakte haar niks uit dat ze in haar gezicht werd uitgelachen omdat ze zelf wist dat het een poging was tot het verbergen van angst of andere gebreken van bepaalde emoties. Ze wilde hem goed duidelijk maken dat hij haar niet kon pakken met zijn aparte taal en vage zinnen. Pff, hij moest eens weten wat ze in huis had. ”Dit doet je vast niks, maar ik waarschuw je alvast. Ik ben ook niet zo’n lieverdje en aangezien ik duidelijk groter ben dan jij bent, zou ik maar een beetje oppassen met wat je zegt,” blafte ze in zijn gezicht. Ze kwispelde geïrriteerd met haar staart heen en weer. Alsjeblieft, laat deze hond snel zijn enorme bek houden.

[Maxi is echt schattig =3]